Zbliża się ...
Wielkimi krokami zbliża się czas, który udało sie już dwa razy przeskoczyć...
30 lipiec 2013 Mamuśka leci do Polski...
Jakoś to nie może do mnie dotrzeć...
Nastawiam się psychicznie... nakręcam pozytywnie ...
Przecież muszę dać radę ...
No w sumie to jakie mam inne wyjście ???
Żadne ...
Sytuacja bez wyjścia ...
Obrałam drogę jednokierunkową , z wieloma ostrymi zakrętami, ale tylko w jednym kierunku ...
Kierunek życie !!!
Ciężko ...
Potwornie ciężko ...
Minęło pół roku...
Dla mnie ten czas z jednej strony zabójczo pędzi, a z drugiej niemiłosiernie się ciągnie ...
Wiem, że Dobre Duszki się mną zaopiekują ... wiem, że mogę liczyć na tyle wspaniałych tak naprawdę obcych mi ludzi, którzy teraz są moją prawdziwą rodziną ...
Siedzę i czasami tego wszystkiego nie ogarniam ...
Tyle dobra, tyle ciepła mnie tu spotkało i nadal spotyka ...
I pomimo moich psychicznych i fizycznych upadków, wiem, że mam dług do spłacenia ...
Wiem, że to wszystko nie może pójść na marne ...
Mam plan choć z tych moich planów przez ostatnie lata nic nie powychodziło, ale ciągle rodzą sie nowe marzenia... bo przecież wszystko jeszcze się może zdarzyć ...
A 17 lipca ...
Minął rok ...
Jak ???
Kiedy ???
Nie mogłam być na pogrzebie Ani, teraz w rocznice nie mogłam fizycznie zapalić świeczki ...
Wysłałam "swojego człowieka" w delegację z misją, mam nadzieję, że nie zawiódł ...
Ale boli ...
Cholernie boli ...
Tak strasznie mi Jej brakuje ...
Patrze i nie wierzę ...
To było tak niedawno ...nasze ucieszone mordki ... żadna z Nas jeszcze nieświadoma tego co Nas spotka ...
Życie dla innych toczy się dalej ... ale dla mnie tak jakby stanęło w miejscu ...