[20] OBIECAŁ MI PORANEK SZCZĘŚCIE DZIŚ...

Zleciało...
Nawet nie wiem kiedy przeleciały te trzy tygodnie "odpoczynku".
Rach ciach i znowu jutro się zacznie...
Było dzisiaj trochę płaczu...
Przebudzenie rano, kluska w gardle i ten strach... spanikowałam.... Ja nie chce !!! Chce być w domu !! Z Mamunią, z Tatuniem, z Baczkiem i moimi bliskimi.... Nie chce tam znowu iść... Nie... bo nie !!!!! Łzy same popłynęły, nie tylko u mnie... Wpadłam z Mamuśką w małą, krótką histerię...
Nie ma co czarować.... lekko nie jest i nikt mi nie powiedział, że lekko będzie, trzeba to uczucie zdusić w zarodku...
Ale obiecał mi poranek szczęście dziś... Nie ma  nikt takiej nadziei jak ja... Bo życie jest piękne !!!!

Nie czekając na rozwój sytuacji wyruszyliśmy na cały dzień do Krakowa.... Matko jak ja kocham to miasto !!! Ten klimat , jego urok... Cudo....

Mówiąc brzydko nogi mi do d.... wlazły, ale musiałam na maxa wykorzystać ten ostatni dzień, ta namiastkę normalności... No nie wspomnę że wypad udany bo w doborowym towarzystwie ;-) co widać w załączeniu... komentować nie trzeba ;-)

Co tu dużo mówić potrzeba mi takich wyjazdów, takich małych odskoczni ... zapominajek...
No ale to co dobre szybko się kończy...
Ale przecież to tylko chwilowo, tylko na moment... Nie może być inaczej !!!
Przyszło mi znowu pakować walizkę... znowu to uczucie jakbym jechała na kolonie... Ta bieganina, sprawdzanie, sceny niczym sprzed 20 lat kiedy z utęsknieniem szykowałam się na kolonijny wyjazd do Łeby... To były czasy...
Wiem... wiem... nie ma co wspominać, roztkliwiać, trzeba przeć do przodu !!!
Długa droga przede mną , byle tylko zbyt kręta nie była  !!!
Zasypiam z nadzieja na lepsze jutro...