[4] ...IŚĆ CIĄGLE IŚĆ W STRONE SŁOŃCA....

Dzisiejszy dzień choć miał być pełen lęków obaw, strachu był ale nie aż taki jak sobie wyobrażałam... Cały dzień w biegu, wszystko pozałatwiać, podopinać na ostatni guzik, jakoś dotrwałam do końca ale nie ukrywam że prawie zasypiam nad klawiaturą. Jutro się zacznie o 8.00 rano pobudka, kierunek szpital, oddział neurochirurgii. Ciekawe kiedy mi zaczną grzebać w tej mojej główce bo nie ukrywam , że nie czuje się za rewelacyjnie.... Plan na teraz to: zoperować wodogłowie a potem 6 tygodni radioterapii. Jak ja to zniosę????? Powie mi ktoś. Dzień w dzień naświetlania i codzienny dojazd karetką do Gliwic na Onkologię. Brrrr........aż mnie potrzepało, ale nie mogę sie łamać muszę cały czas iść .... iść......w stronę słońca.... nie obracać się za siebie. Rozpoczyna się bitwa numer dwa z moim "dziadem" tym razem będzie wygrana!!!!!!!!!!!!! BO ja tak chce !!! Bo ja tak muszę i nie ma innej opcji
BO przecież ja mam tyle szpilek, pięknych szpilek muszę w nich jeszcze potańczyć, popląsać albo chociaż tylko założyć :-) Rok czasu nie miałam ich już na nogach :-)
Ironia losu i kolejnym kopem w du.... jest fakt , że jutro do szpitala jedzie moja babcia i dziadziuś. Dzisiaj siedząc u dziadków śmiałam sie z tego wszystkiego bo przecież normalnym ludziom się to nie zdarza. Tyle ciosów naraz?? Musze rzeczywiście być chyba po prostu WYJĄTKOWA. Ktoś tam na górze sprawdza moją wytrzymałość. Dobrze chociaż ze babcia będzie w tym samym szpitalu, tyle ze parę pięter wyżej. Z dziadziem moim jedynym kochanym dziadziem trochę gorzej......TOTALNY CHICHOT LOSU !!!!
Patrze teraz na walizkę , spakowana kosmetyczkę i czuje sie jakbym jutro miała wyjeżdżać na wczasy tyle , że nie all inclusive  i do  hotelu z widokiem na morze a na lądowisko dla helikopterów...
Siedze i siedze myślę i myślę czego naprawde mi brak i wiem ,że jednego jedynego upragnionego zdrowia. Co ja bym nie dala zeby je mieć .... Nie moge powiedzieć , że sprzedałabym dusze Diabłu bo za bardzo kocham BOGA i za głęboko w Niego wierze... ale zrobiłabym wszystko.... Z jednego tylko się cieszę , że choroboa nie dotknęła mojego malutkiego Bączka , mojej Marcysi bo tego bym nie przeżyła i wtedy na pewno bym upadła i już się nie podniosła. TO moja iskierka taka cicha zamknieta w sobie moja istota :-) 9 lat na nią czekałam i się doczekałam. Bączek ma juz 21 lat ale dla mnie zawsze bedzie małym Bączkiem....
Czas tak nieubłagalnie biegnie, dopiero co się obudziałam a już trzeba sie kłaść spać.
Czy jutro będzie inaczej??
Czy jutro będzie lepiej???

Liczę na to...